‘Zet dat maar uit je hoofd!’, was 10 jaar geleden mijn allereerste reactie toen Jan en ik nog maar net samen waren. Al vroeg in onze relatie hadden we het over hoe we allebei in het leven staan, of we ooit de wens hebben om de wereld te ontdekken en te verhuizen naar het buitenland. De mensen die mij goed kennen, weten dat ik niet zo van veranderingen houd. Mijn leven lang woon ik al in Tilburg, ik heb nooit buiten mijn geboortestad gestudeerd, zoals veel anderen wel deden. Mijn enige uitspatting was een stage van een halfjaar in het Vlaamse Peer, bij Center Parcs. Maar goed, dat valt in het niet bij schoolgenoten die naar Australië vertrokken met slechts één backpack, die sliepen in smerige hostels en geen idee hadden waar ze de volgende dag de nacht door zouden brengen.

Ook als ik kijk naar mijn werk, zie ik vooral veel consistentie. Ik werk bijna 11 jaar bij DELA, waar ik afstudeerde en daarna werd aangenomen. Na mijn afstuderen heb ik dus nog nooit een andere organisatie van de binnenkant kunnen ervaren. Tja, de een vindt het suf, de ander (waaronder ik) veilig en comfortabel. Waarom zou je iets veranderen dat zo goed voelt? DELA werd dit jaar werkgever van het jaar, dus ik heb over mijn werkgever en werkzaamheden absoluut niet te klagen. Waarom zou ik dan veranderen?

Op dat vlak staan Jan en ik dus mijlenver uit elkaar. Al in 2008 gaf hij juist wél aan dat het hem ontzettend gaaf lijkt om ooit in het buitenland te wonen en te werken. De liefde was sterker en hij vond het oké dat ik niet zo’n globetrotter ben. Ik denk zelfs dat hij zich er al bij neer had gelegd dat het er nooit van zou komen. Tot begin dit jaar. Hij werkt inmiddels ook zo’n 4,5 jaar bij Essity, een wereldwijde organisatie. Al meteen was ik duidelijk: ‘haal het maar niet in je hoofd, ik blijf lekker in de Reeshof’. Niet dat dat nou het walhalla is, maar ik vind het gewoon heel prettig om bij de mensen van wie ik houd in de buurt te wonen.

We zaten dus in de sauna, hij, die nooit naar de sauna zou gaan, was bereid zich over te geven en voor een dag te plonzen en te zweten in de houten hokjes van Thermen Goirle. Tot zijn (en met name mijn) verbazing vond hij het heerlijk, we aten, dronken, praatten over het leven en onze toekomst. Ik kwam net terug van mijn burn-out, was weer wat uurtjes per week aan het werk en tijdens al die rust in de sauna kreeg ik een ingeving. Terwijl we genoten van een heerlijke salade met übergezonde smoothie keek ik hem aan en zei: ‘schat, ik denk dat we het toch moeten doen. Weg, samen, met de meisjes. Een avontuur beleven.’ Nooit eerder zag ik hem kijken zoals hij toen keek.

Of het een bevlieging was? Nee, geen bevlieging. ik heb tijd gehad om na te denken. Die burn-out bleek ook een heel mooi moment voor reflectie: wie ben ik, waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe en vooral: wat wil ik? Ik heb veel baat gehad bij meerdere vormen van therapie, zoals hypnose-therapie door Margreet van der Zee. In mijn boek las je al wat meer over wat ik allemaal in mijn spreekwoordelijke rugzak heb bewaard door mijn levensjaren heen. Niet altijd leuke dingen, zeker niet, maar ook veel mooie dingen. De wat minder leuke dingen heb ik nooit écht goed verwerkt, ik heb meerdere psychologen bezocht, met de een was er een betere klik dan met de andere, en na een aantal sessies veronderstelde ik zelf dat alles wel weer koek en ei zou zijn. Vergeet het maar. Ook kan ik uit eigen ervaring zeggen dat die sessies met psychologen op zich goed waren, maar dat er niet daadwerkelijk iets veranderde in mijn gedrag. Want gedrag dat je al 32 jaar vertoont, is zo diepgeworteld dat het niet 1-2-3 is aangepakt. Nee, daarvoor moest ik toch echt een laagje dieper gaan, in contact komen met mijn onderbewustzijn.

Tijdens de hypnose-therapie werd ik dus onder hypnose gebracht, met behulp van klankschalen. Margreet stelde me direct op mijn gemak, de eerste sessie maakten we kennis, deelde ik mijn levensverhaal en kwam ik erachter dat ik toch heel wat dingen heb meegemaakt. Zeker als je dat in drie kwartier ‘even’ opsomt, merk je dat het niet niks is geweest. Een aantal hele grote impactvolle gebeurtenissen, en wat kleinere dingen waar ik last van heb. Enfin, aan het einde van de intake mocht ik dan eindelijk kennis maken met het fenomeen hypnose. Heel bijzonder en tegelijkertijd doodeng, zeker voor een controlfreak als ik. Het duurde de eerste keer dan ook wat langer voordat ik ‘weg’ was, ik was bang voor wat komen ging en vooral bang dat ik er nooit meer uit zou komen.

Margreet begon, ik ging languit in de stoel liggen, en ze liep door de kamer. Ze spreekt zinnen uit, en slaat tussentijds vaker op meerdere klankschalen. De trillingen van de klankschaal komen via je kruin je lijf binnen en moeten zorgen voor een staat van totale ontspanning. Daar waar ik bij een psycholoog alles rationaliseerde, nadacht over mijn antwoorden, antwoordde ik tijdens de hypnose heel puur: wat voel ik nu echt? Weg met sociaal wenselijke antwoorden, gewoon, met de billen bloot. Ze vroeg me wat ik voelde. Op dat moment voelde ik weer de brok in mijn keel die ik al 8 maanden voelde, het beklemmende gevoel, de pijn in mijn maag. Allemaal uitingen van stress, waardoor mijn lijf enorm veel klachten vertoonde. Ze liet me teruggaan naar de eerste keer in mijn leven dat ik dat had gevoeld, die angst, die brok in mijn keel. En ineens hoor ik mezelf zeggen dat ik 5 jaar ben. Dat ik thuis ben, in mijn oude huis in de Gentiaanlaan. In mijn pyjamaatje loop ik mijn kamer uit, de gang in. Ik probeer de harmonicadeur open te maken en dan loop ik tree voor tree naar beneden, de trap af. Ik kom beneden, maar zie alleen maar draden. Papa en mama zijn weg. Ik voel mijn keel dichtgeknepen worden, ben bang, snap niet wat die draden daar doen. Als een klein kind huil ik, loop ik naar de telefoon en bel ik het telefoonnummer van opa en oma. Ik zie mezelf de nummers intoetsen, en warempel, achteraf blijkt dat alles klopte. Na de sessie bespreek ik alles met mam, en het was waar, ze waren heel even bij hun vrienden op visite, een paar deuren verder. Die draden waren afkomstig van de babyfoon.

De kracht van de therapie is dat herinneringen aan trauma’s anders geprogrammeerd worden. Daar waar ik in het verleden letterlijk bevroor tijdens een traumatische ervaring, kon ik nu wél optreden. Het voorbeeld van pap en mam die weg waren hierboven, is maar een kleine greep uit de herinneringen die ik opnieuw beleefd heb, die ik eigenlijk vergeten was. De grote trauma’s (wel bekend bij de lezers van mijn boek) pakte Margreet aan met een enorme grote gong, waarbij ik schreeuwend en huilend in de stoel lag, het herbeleefde, maar nu dus wél in actie kwam. Ik kwam voor mezelf op, greep in, totdat de herinnering zachter werd en ik ermee kon leven. Dankzij Margreet verwerkte ik oud zeer, verdriet van de ICSI-behandelingen, de onzekerheid en angst van toen, maar ook leerde ik meer over mezelf. Ook dat ik al 32 jaar lang verkeerd ademhaal, iets was zo basaal is. Ik haal veel te hoog adem, terwijl de diepe buikademhaling zorgt voor rust in je lijf. Yoga leerde me hoe ik kan ontspannen, uit mijn hoofd kan gaan en meer in mijn lijf. Geleide meditaties hielpen me in momenten van onrust te relaxen, voetreflextherapie werd mijn verslaving en ik leerde dat er meer is dan alleen de Westerse geneeskunde.

Het koste wat tijd, maar ik leerde mezelf beter kennen en accepteren dat het goed is zo. Ik leerde ook waarom ik soms moeite heb met dingen, waarom ik zo gevoelig ben, gevoelig voor kleuren, geuren, stemmingen, emoties. Waarom ik me dagen, nee soms zelfs weken vervelend kan voelen wanneer iemand iets gezegd heeft wat ik niet prettig vond. Loslaten is het sleutelwoord, maar laat dat nu net niet mijn sterkte eigenschap zijn. Conflicten vind ik doodeng, die vermeed ik liever dan dat ik ze aan ging. Conflicten, of meningsverschillen, zijn een vorm van spanning, en spanning of sfeer die voor mij nooit goed heeft gevoeld en daarom zweeg ik liever dan dat ik het ter sprake bracht. Nu leer ik om te zeggen wat ik voel en wat ik denk, om het niet groter te laten worden en het op tijd uit te spreken. Dan is het weg, kan ik het loslaten. Ook help ik graag anderen, zei nooit nee, gaf moeilijk grenzen aan. Maar wat wil ik nu eigenlijk zelf? Waar word ik blij van? In zekere zin ben ik dus eigenlijk heel blij met de burn-out, de alarmbellen van mijn eigen lijf die me waarschuwden dat ik totaal verkeerd bezig was.

En daarom ben ik nu dus hier, in München, nog geen 6 maanden later. Samen met mijn man en 2 lieve dochters Mila en Luna. Dat moment in de sauna zette dingen in werking, Jan zette zijn profiel van zijn werk op beschikbaar voor buitenlandse functies en binnen nog geen 2 weken was daar dan hét aanbod. In eerste instantie dacht ik dat het Zweden zou worden, omdat hij daar al vaak werkte. Maar uit onverwachte hoek kwam daar Zuid-Duitsland op de proppen, München. Mijn eerste gevoel was niet zo positief, ik had niet zoveel met Duitsland. Niet dat dat op feiten gebaseerd was, meer een onderbuikgevoel en gebaseerd op de verhalen van oma uit halverwege vorige eeuw. Totale nonsens dus, en na een gesprek met mama besloot ik dat we gewoon maar eens moesten gaan kijken. Ik denk dat mama zichzelf nu soms wel voor haar hoofd kan slaan, ze had no way gedacht dat ik het echt zou doen, mijn zus Laura meegerekend. Ik kan vaker impulsief zijn, maar stappen zetten zoals deze was verre van de Claudia die zij kenden. ‘Dat loopt wel los’. Maar we gingen kijken, begin mei. Eerst Jan en ik samen, een week later samen met de meiden. We werden verliefd op de prachtige stad, de Beierse cultuur, de natuur, de enorme parken, grootse gebouwen en kunstwerken. De zo gevreesde ja (gevreesd door onze familie en vrienden) kwam toch: we wilden samen dit avontuur aan gaan. Het is niet het eind van de wereld, 800 kilometer van huis, maar alsnog in 7 uurtjes te rijden of in een uur te vliegen.

Dat zeg ik nu heel gemakkelijk, maar natuurlijk heeft het heel wat voeten in de aarde gehad om de spreekwoordelijke knoop door te hakken: ons geliefde huis te koop zetten, een plek vinden om te gaan wonen, en hoe ging dat dan met mijn werk? Daar kom ik volgende blog op terug!

Liefs uit het warme Erding (net boven München)

Claudia