Deze blog is het vervolg op de blog van dinsdag 19 mei.

Ik meen het, in mijn tas staat het eindoordeel. Als ik zwanger ben moet er nu echt een tweede streep zichtbaar zijn. Ik ben bang voor die teleurstelling, bang voor een leeg venster. Ik weet dat dan alles opnieuw gaat beginnen en we weer de hele malle medische molen in gaan. Met alles erop en eraan. Het zou zo mooi zijn als we nu geluk zouden hebben. Dat ons jaren van ICSI-behandelingen bespaard zou blijven. Maar hoe groot is die kans nu eenmaal? Ik trek het niet meer, pak de test uit mijn tas en leg het op mijn bureau. Zelf durf ik niet te kijken. Niek en Resie komen naar me toe, kijken voor me op de test en beginnen te springen en te juichen. ‘Ik zie een streep!!! Ja echt, er is een streep, je bent zwanger!’

Ik kan het niet geloven, loop zelf naar de test en ja, ik zie een streep. Echt een streep! Toch blijf ik hardop herhalen dat dat niet kan, zo snel. Dat het nu echt gelukt is, na de eerste cryo-terugplaatsing. Ik word overmand door emoties en sta perplex. Resie en Niek feliciteren en knuffelen me en ik ben door het dolle heen. ‘Zou je Jan niet bellen?’ Ik besluit het niet te doen, hij kan pas om twee uur thuis zijn vanuit Rotterdam en daarna moet hij direct door naar zijn vriendenweekend. Ik wil hem dit prachtige nieuws vertellen als ik voor hem sta, ik wil het geluk in zijn ogen zien. Jan belt me als hij in de auto zit, zijn zenuwen hoor ik door zijn stem heen en ik voel me eigenlijk schuldig dat ik hem onnodig laat lijden. Vanmiddag heb ik vrij genomen, dus ik spring in de auto en rijd naar huis van Eindhoven naar Tilburg. Hij is er op tijd en belt me waar ik blijf, want we hebben afgesproken thuis samen een test te doen aangezien we nog geen nieuws van het ziekenhuis hebben gekregen. Uiteraard weet hij niet wat ik al wel weet.

Het is tien voor twee. Ik word gebeld terwijl ik bijna thuis ben. ‘Met Claudia?’ Een Belgische stem. ‘Mevrouw, ik heb heel goed nieuws voor u. Uw bloedwaarden zien er heel goed uit, u bent zwanger!’ Ze bevestigt wat ik zojuist zelf heb gezien en ben dolblij met de hoge waarden in mijn bloed. Ik straal van geluk en trap het gas verder in zodat ik snel thuis ben. Zachtjes rollen de tranen over mijn wangen. Ik race de straat in, parkeer mijn auto half op de stoep en ren naar ons huis. Jan doet open en ziet mijn gezicht. Ik haal de positieve test tevoorschijn en dan begint hij te huilen. Hij pakt me vast, kust me, huilt zachtjes en samen staan we daar gelukkig te zijn. Het is gewoon gelukt, Mila krijgt een broertje of zusje!

Wij verwachten ons tweede kindje net voor Kerstmis en willen opnieuw de artsen en het team van UZ Gent bedanken voor dit wonder. Ik kan tot op de dag van vandaag niet geloven dat het weer is gelukt. Het voelt onwerkelijk en bizar. En het allermooiste is, dat dit kindje een soort tweelingbroertje of -zusje van Mila is. Allebei gemaakt op 17 mei 2013, maar dit kindje heeft bijna 2 jaar op ons gewacht en was zo sterk om zich meteen in mijn buik vast te klampen.

Aan alle vrouwen in eenzelfde of vergelijkbaar traject: Ik denk aan jullie, en ik weet dat ik nu ‘aan de andere kant’ sta. Toch leef ik iedere dag met jullie mee. Ik blijf hopen en bidden dat ook jullie grootste droom uit mag komen. Volg altijd je gevoel tijdens het traject. Sinds ik mijn boek heb uitgebracht heb ik van vele lezeressen fantastisch nieuws gekregen dat het ook bij hen is gelukt. L’espoir fait vivre.

Liefs,

Claudia