Bijna een maand wonen we nu dus in het Beierse Erding, de aanleiding van onze emigratie (jak dat klinkt wel heel heftig) las je in mijn vorige blog. Vanaf mei leefden we toe naar het grote moment, dat op zaterdag 8 september plaats zou vinden. De uittocht, en een uittocht, dat was het. Maar daar kom ik zo op terug.

Even terug naar die gevreesde ‘JA’, de ‘ja’ die zoveel verandering in gang zou gaan zetten en die de afstand tussen ons en onze familie en vrienden aanzienlijk zou vergroten. En natuurlijk is het superlief dat iedereen om ons heen vertelde dat ze het ons enorm gunden, dit avontuur. Maar luister, ik ben natuurlijk ook niet op mijn achterhoofd gevallen. Diep in hun harten zag ik dat ze verdriet hadden om deze beslissing, dat ze ons zouden gaan missen, maar dat ze ons niet wilden afremmen in ons enthousiasme. Liefde in zijn puurste vorm, vooral als ik denk aan mama…. Hoe ik het al zo vreemd vond dat ze zo stoer was. Alsof ze het niet zo erg leek te vinden. Maar hoe ze dagen na ons vertrek niet over ons kon praten, zoveel pijn deed het. Ik had geen enkel idee, ik vond dat ik stoer moest zijn want mama deed het immers ook zo goed. Achteraf weet ik wel beter.

Nu ben ik een weegschaal van sterrenbeeld, en niet zomaar een weegschaal, de ergste die je waarschijnlijk ooit ontmoet hebt. Ik kan wikken en weken, nog langer wikken en wegen tot ik zelf een ons weeg. Maar knopen doorhaken en de doorslag geven, tja, daarvoor moet je niet bij mij zijn. En ik begrijp dat de mensen om mij heen daar weleens moe van worden, maar geloof me, ik zelf word daar zelf nog vele malen simpeler van. Ik ben een gevoelsmens, weet diep van binnen maar al te goed de juiste weg te kiezen, maar laat me soms toch leiden door wat ik denk wat anderen denken. Toch was er iets dat me richting het zuiden van Duitsland dreef, richting de grens met Oostenrijk. Wat het is, weet ik niet. Een onderbuikgevoel, een intuïtief gevoel dat ik niet ontkennen kon. En daarom sprongen we, verder dan ik ooit heb gesprongen.

Tja, dan maak je de keuze: we verhuizen voor Jans werk en planten ons gezin 800 kilometer verderop neer. En dan? Ik wil wel blijven werken, dus daar hebben we veel over gepraat. Nu is DELA meer dan een goed bedrijf, dus ik besloot mijn leidinggevende Korneel gewoon eens te benaderen over onze plannen. Hij is altijd enorm begripvol geweest, ook tijdens ons ICSI-traject. Hij vond dat ik door dat hele traject van onze moeilijk te verwezenlijken kinderwens enorm gegroeid was als mens. Dus ik besloot het erop te wagen. In alle openheid deelde ik onze plannen, en nog geen vijf minuten later zei hij dat we dat gewoon gingen regelen. Ik werk al 11 jaar bij DELA, hij wilde me niet kwijt en hij gunde ons deze kans. Zegt hij dat nu serieus? Ik had verwacht dat we heel wat hobbels zouden moeten nemen, en dat er veel beren op de weg zouden zijn. Maar de grootste hobbel leek al snel te zijn genomen. En die beren leken slechts een illusie. Dus stiekem wachtte ik op een volgende obstakel, die zich overigens niet eens écht aangediend heeft.

Aanvankelijk dacht ik dat dat ons huis zou zijn. Drie jaar geleden, in mei 2015, kochten we ons droomhuis. Tijdens de eerste bezichtiging rende ik kotsmisselijk naar het toilet, verhullend dat ik zwanger was. Binnen één seconde wist ik dat dit onze plek was, de plek waar wij ons gezin verder uit zouden breiden. En het werd inderdaad de plek waar Loetje werd geboren, de plek waarvan we ons thuis maakten. De tuin veranderden we compleet, een nieuwe badkamer werd geplaatst, en ons gezin leek thuis aangekomen te zijn. Toch ging het daarna met mij niet helemaal goed. Dat is een understatement, emotioneel leek ik meer te hebben geleden onder alle behandelingen en het verdriet tussen 2010 en 2014. Ik ging door, en ging door, en ging door. Tot het niet meer ging en ik lichamelijk uit begon te vallen. Flauwvallen, angsten, en een burn-out. Niet auto meer kunnen rijden, niet meer kunnen werken, niet meer kunnen functioneren, Tja, daar zit je dan. Het ultieme doel bereikt, daar waar we altijd voor gestreden hadden. En dan ineens zegt mijn lijf: het gaat niet meer. Accepteren kon ik niet. Voor mij was dat moeilijk te begrijpen, en begrijpen doe ik het nog steeds niet. Ik kon me niet overgeven, was een perfectionist. Ik snapte gewoon niet dat het niet meer ging. Ik had toch alles wat ik wilde? Ja, dat had ik. Meer dan ik ooit had kunnen wensen. Maar de strijd die ik geleverd had, had ik uitgewist, niet verwerkt, maar wel onder het tapijt geveegd.

Wat heb ik veel pijn en verdriet gehad. Er waren momenten dat ik me erbij neer had gelegd dat ik nooit moeder zou worden, al was dat hetgeen dat ik altijd opschreef in de vriendenboekjes van vroeger. Wat wil je later worden? Mama. Standaard, dat was vrijwel altijd mijn antwoord. En natuurlijk, ik ben nu gezegend met 2 gezonde wondertjes, daar dank ik God elke dag op mijn knieën voor. Toch heeft elke zenuw in mijn lijf de pijn en de onzekerheid opgeslagen. En het is moeilijk dat los te laten.

Gelukkig krabbelde ik weer omhoog, ging het steeds beter, en besefte ik dat ik door wilde. Ik geniet elke minuut van mijn lieve meiden, en de stap om te verhuizen voelde goed. Dus werd het zomer, nog warmer, en we naderden 8 september. Na vele gesprekken besloten we ons huis te koop te zetten. Omdat ik juist zo’n piekeraar ben, wilde ik geen zorgen in Erding. Wilde ik me niet zorgen maken om een huurder, die klaagt over een niet werkend internet, of over een vaatwasser die kuren vertoont. Dus besloten we ons droomhuis te koop te zetten. Onze lieve vrienden Laurens en Manon kochten het, dus dat zorgde voor rust en berusting. Zelfs nog voordat we een makelaar in hadden geschakeld. Maar ook hier: had ik misschien toch wel gerekend op een obstakel, op een beer op de weg. Maar die bleef uit. En deed het stiekem ook pijn. Ik moest de plek opgeven, de plek waar we een echt gezin werden, met 2 kleine meisjes. Alles moest ik laten gaan. Ik negeerde al die herinneringen en ging mee in het gevoel: we gaan voor dit avontuur.

En toen kwam die dag, 30 augustus. Het afscheid nemen van ons huis, de plek waar we hebben gelachen, gehuild. Liefde, boosheid, verdriet, euforie, vriendschap hebben meegemaakt. De weken die daarop volgende sliepen we bij onze ouders, iets wat meer dan fijn was. Maar het maakte het afscheid meer dan moeilijk. Papa’s, mama’s, zusjes, broertjes, onze neefjes en nichtjes, onze beste vrienden en vriendinnen. De symbolische cadeaus, de lieve woorden, hun blikken toen we wegreden. Wat me voor altijd bijblijft is het beeld van Lau, mijn lieve stoere kleine zusje. Met zo’n grote mond, en zo’n klein hartje. Haar grote verdriet. Isaiah en Lois die me zeggen: ‘Mama Ani, mama moet steeds huilen in de wc omdat jullie weg gaan’. Dan breekt mijn hart. Maar het afscheid is onvermijdelijk, we gaan, en daar hoort een afscheid bij. Mama en papa zie ik misschien wel vijf keer per week. Papa, mijn lieve papa, mijn maatje, die ik zo vaak zie…. Jou moet ik nu achterlaten. Mama, die er altijd is. Als Jan op zakenreis is. En ook al ben jij moe na een drukke werkweek, toch ben je daar. Om de kindjes mee in bad te doen, in bed te leggen. Een verhaaltje voor te lezen. Met mij een wijntje te drinken en onze gevoelens te delen. En dan onze Charlie, ons lieve hondje, kan de eerste 2,5 maand niet mee in ons tijdelijke huis. Negen jaar lang heb ik jou verzorgd als mijn kindje, en nu moet ik jou achterlaten. Ik weet dat je in goede handen bent bij papa. Dat het goed is voor hem, die beweging, de uitjes. Hij is je maatje, en voor jou is dit ook goed. Maar toch, huilt mijn hart. Om al die bijzondere vriendschappen. Mijn lieve Len, mijn lieve Nic. Die vriendinnen, bij wie geen woorden nodig zijn. Die me begrijpen, zonder dat ik ook maar een woord hoef te zeggen. Wat ga ik die donderdagavonden missen, die weekenden samen, samen met de gezinnen, samen feestjes vieren, samen leuke dingen doen.

We stappen de auto in, kijken, kussen, zwaaien, en missen. Lieve schatten, wat ga ik jullie missen.

Het avontuur is begonnen. We zijn weg. Met z’n viertjes, en we gaan dit samen doen. Naar een nieuwe plek, waar alle kansen openliggen, waar mijn kindjes naar een Duitse school gaan, de taal gaan leren, hun grenzen gaan verleggen, waar wijzelf onze grenzen gaan verleggen.

Alles komt goed, maar soms vind ik het toch wel meer dan spannend… In mijn volgende blog lees je meer over alles wat zo’n verhuizing teweeg brengt. Blijdschap, de tranen van het gemis, de vreugde van nieuwe vriendschappen en kansen.

Liefs,

Claudia